Pod koniec III wieku w Rusuccur, w małym miasteczku w Cezarei Mauretańskiej (dzisiejsza Algieria) żyła kobieta imieniem Marcjanna. Była równie pobożna co piękna. W bardzo młodym wieku poświęciła swoje dziewictwo Bogu i porzuciła wszystko, by zamieszkać w pobliskiej grocie.
Pewnego dnia, z pewnością przynaglona jakimś boskim natchnieniem, opuściła swój erem, aby wejść w tłum podenerwowanego i niespokojnego tłumu. Były to czasy krwawych prześladowań chrześcijan zainicjowanych przez Dioklecjana w całym Cesarstwie Rzymskim.
Wchodząc do miasta przez bramę, Marcjanna ujrzała marmurowy posąg bogini Diany, który stał pośrodku placu. U jego stóp w basenie również wykonanym z marmuru płynęła krystalicznie czysta woda. Odważna dziewica nie mogła znieść widoku bałwana. Wystąpiła naprzód i strąciła go z postumentu, zmiażdżyła mu głowę i potłukła posąg na kawałki.
Rozwścieczony motłoch zaciągnął ją do pretorium przed oblicze cesarskiego urzędnika. Dziewica śmiała się z kamiennych i drewnianych bożków, wychwalając prawdziwego Boga, którego tak kochała. Głośno i elokwentnie wysławiała Go w obecności pretorów. Pogańscy sędziowie oddali ją w ręce gladiatorów, aby ci mogli zaspokoić swoje cielesne żądze. Marcjanna jednak zachowała spokój i odwagę. Niewolników zdjął nieopisany strach, który sparaliżował ich na trzy godziny. Żaden z nich nie mógł odważyć się, by tknąć dziewicę, a jeden z nich pod wpływem jej modlitw nawrócił się i przyjął wiarę Chrystusową.
Sędzia jednak, pomimo zdumienia, pozostał nieugięty w swojej nienawiści. Nie mogąc pohańbić dziewicy, postanowił rzucić ją na pożarcie dzikim bestiom. Gdy wybiła godzina, św. Marcjanna wkroczyła na arenę, jak gdyby szła na uroczystą wieczerzę, wielbiąc i dziękując Chrystusowi. Przywiązano ją do słupa, a następnie spuszczono lwa. Bestia jednak zbliżyła się do niej, dotknęła łapami jej piersi, a potem wycofała się, jak gdyby ulegając potężniejszej sile.
Tłum pełen podziwu zażądał głośno uwolnienia dziewicy, jednakże grupka żydów, zawsze żądnych chrześcijańskiej krwi, zaczęła się domagać, aby wypuścić dzikiego byka. Zwierzę ubodło pierś Marcjanny, otwierając straszliwą ranę. Trysnęła krew, a św. Marcjanna upadła na ziemię w agonii. Słudzy zabrali ją z areny i zatamowali krwotok, próbując podtrzymać ją przy życiu.
Sędzia zażądał jednak, aby ponownie przywiązać ją do pala. Kobieta wzniosła swoje oczy ku niebu, uśmiech pojawił się na jej twarzy naznaczonej cierpieniem, po czym wypowiedziała swoje ostatnie słowa:
„Chryste, wielbię Ciebie i kocham Ciebie. Byłeś ze mną w więzieniu i ustrzegłeś mej cnoty. Teraz mnie wzywasz – mój Boski mistrzu – a ja z radością pójdę do Ciebie. Przyjmij duszę moją”.
Po tych słowach dziki lampart rozszarpał ją na kawałki, otwierając jej drogę do nieba.
