Św. Atanazy, biskup

Rodem był z Aleksandrii, podówczas stolicy Egiptu. Od młodości niezwykłą pobożność okazywał, i wcześnie obrał sobie stan duchowny. Aleksander, arcybiskup Aleksandrii, widząc wielką cnotę i wybitne zdolności Atanazego, wziął go do swego boku, i używał jak misjonarza do nawracanie arjanów, którzy główne swe siedlisko mieli w jego stolicy Arjusz bowiem kapłanem był w Aleksandrii; tu swe błędy szerzyć począł, i tu najwięcej miał zwolenników. Sobór Nicejski potępił jego naukę 325 r., i skazał go na wygnanie. — Po śmierci Aleksandra został obrany biskupem i patriarchą Atanazy. Wrócił wówczas Ariusz z wygnania,  i żądał przyjęcia do uczestnictwa w kościele. Gdy Atanazy przyjąć go do kościoła nie chciał, począł Ariusz burzyć przeciw niemu lud i urzędników, aby go złożyli z urzędu. Biskupi sprzyjający Ariuszowi zebrali się w Tyrze, i potępili Atanazego za zbytnią surowość. Wskutek tego wyroku, cesarz kazał wyjechać Atanazemu na wygnanie do Francji, a biskupowi Konstantynopola polecił, aby przyjął Ariusza do społeczności kościelnej. Lecz widocznie sam Bóg nie chciał, aby błędnowierca zarażał kościół Chrystusowy, gdyż Ariusz nagle umarł.
Cesarz Konstancjusz przywołał Atanazego z wygnania i oddał mu znowu stolicę biskupią w Aleksandrii. Stronnicy jednak Ariusza, chcieli się pozbyć koniecznie nieustraszonego obrońcy katolicyzmu. Oskarżyli go więc, że uwiódł kobietę, i Arseniuszowi rękę uciął. — Na sądzie okazało się, że owa kobieta innego człowieka wskazała, niby jako Atanazego, a więc nie znała go nawet; Arseniusz zaś zjawił się i okazał, że ma obydwie ręce. Zawstydzeni nieprzyjaciele czyhali teraz na życie św. Biskupa, wskutek czego uciekać musiał przed nimi do Rzymu, pod skrzydła papieża Juliusza. Przywrócił go cesarz jeszcze dwukrotnie na stolicę biskupią, ale zawsze zawziętość arjanów wypędzała go z niej. Cesarz Julian i Jowinianus sprzyjali Arianom i chcieli się pozbyć Atanazego, więc tułać się musiał po grobach i pustyniach. — Nareszcie cesarz Walens przywrócił go na biskupstwo, więc przed śmiercią odzyskał trochę spokoju. Umarł 2 maja 371 r. Ciało jego przewieziono 1433 r. do Wenecji. Św. Atanazy ma tytuł „Doktora Kościoła”.
Nauka św. Atanazego.
Święty Atanazy będąc na wygnaniu w Trierze spisał wyznanie wiary katolickiej w prześlicznym symbolu, w którym wykłada naukę o Trójcy świętej. Pisze tam tak:
Inną jest osoba Ojca, inną Syna, inną Ducha św. Lecz Ojca Syna i Ducha św. jednaką jest boskość i równa chwała.
Wiecznym jest Ojciec, wiecznym Syn, wiecznym Duch św. Podobnież wszechmocny Ojciec, wszechmocny Syn, wszechmocny Duch św. A jednak nie trzech jest wiecznych lub trzech wszechmocnych, lecz jeden jest wieczny i jeden wszechmocny! Bogiem jest Ojciec, Bogiem syn. Bogiem Duch św. A jednak nie ma trzech Bogów, lecz jeden jest tylko Bóg.
Modlitwa.
O Boże, któryś św. Atanazego, wyznawcę i biskupa za wytrwałą obronę nauki katolickiej wieczną obdarzył szczęśliwością, za jego przyczyną użycz nam tej łaski, abyśmy wierze naszej świętej wiernymi pozostali, i dopuszczeni byli do wspólnej z nim radości. Amen.