3.I. Święto Imienia Jezus – św. Pius X wyznaczył je na niedzielę po Nowym Roku.

Patron na miesiąc styczeń:
Najświętsze Imię Jezus

Słowo Boże zstępuje z nieba na ziemię i w przeczystym łonie Maryi przybiera naturę człowieczą. Syn Boży staje się człowiekiem: natura Boska i natura ludzka jednoczą się w jednej osobie Bożej.

Jako człowiek musiał otrzymać jakieś imię, które by Go odróżniało od innych ludzi, a zarazem wyrażało Jego szczególne po­słannictwo.

Lecz jakie to imię? Kto miał prawo nadać Mu je? Kto mógł znaleźć w języku ludzkim takie miano, które by odpowiadało Jego istocie?

Żadne stworzenie, ani nawet Józef i Maryja; bo żadne stworzenie głębić nie może całej Jego istoty, godności, potęgi. — Mógł to tylko uczynić sam Ojciec niebieski, który Syna Swego przed­wiecznego posłał na ziemię, by podźwignął z niewoli szatańskiej upadłe dzieci Adama.

I Bóg zsyła na ziemię księcia Aniołów, aby zwiastował ziemi imię Jego Syna, imię Boga-Człowieka. — Archanioł Gabryel zja­wia się Maryi, obwieszcza Jej, że stanie się Matką Boga: „Oto poczniesz w żywocie i porodzisz syna a nazwiesz imię Jego Jezus. (Łuk. 1, 31). -— W podobny sposób przemawia posłaniec niebieski do Józefa: „Nazwiesz imię Jego Jezus.“ (Mat. 1, 21).

Dziewięć miesięcy upłynęło od chwili, w której błogosławio­na między niewiastami Maryja poczęła z Ducha św. oczekiwanego Mesjasza, gdy Go w Betlejem porodziła. — W osim dni po urodze­niu zaniosła Boskie Dzieciątko do świątyni jerozolimskiej, by je obrzezano. Przy obrzezaniu, które u żydów zastępowało chrzest, nadawano nowo narodzonemu imię. — Maryja więc i Józef nazwali Boskie Dzieciątko imieniem „Jezu s“, „które było nazwane od Anioła pierwej, niźli się w żywocie poczęło.11 (Łuk. 2, 21). — I w tej to chwili to godne uwielbienia imię, znane od wieków samemu tylko Ojcu niebieskiemu, a przez Anioła zwiastowane tylko Maryi i Józe­fowi, ogłoszone zostało całemu Izraelowi, całemu światu.

Jezus, wedle słowa hebrajskiego, znaczy tyle co Odku­piciel, Zbawiciel. Przyszedł na ziemię, by zbawić upadłe plemię Adama, imię więc określa cel Jego posłannictwa. — To znaczenie imienia Jezus wytłumaczył Anioł Boży św. Józefowi: „Nazwiesz imię Jego Jezus, albowiem On zbawi lud Swój od grzechu ich.” (Mat. 1, 21).

„Człowiek i cały świat — mówi pobożny i uczony ks. Gaume — dostał się w moc złego ducha, który go przez cztery tysiące lat trzymał w niewoli. — Ale Syn Ojca przedwiecznego zstąpił na zie­mię, aby podźwignąć nas z upadku, aby złamać jarzmo szatana i niewolnikom przywrócić wolność. — Imię Jezus, to pamiątka Jego zwycięstwa. On jest naszym Zbawcą w najszerszym tego słowa znaczeniu. — On jest Odkupicielem całej ludzkości: uwolnił ducha naszego z kajdan błędu, serce nasze z władz namiętności, ciału na­szemu przynosi obietnicę nieśmiertelności. On zbawia dziecię, mat­kę, ojca, — On zbawia całe społeczeństwo, świat cały.

Dlatego to książę Apostołów powiedział: „Nie masz w żadnym innym zbawienia, albowiem nie jest pod niebem inne imię dane lu­dziom, w którym byśmy mieli być zbawieni.” (Dzieje Ap. 4, 12).

Skoro imię Jezus oznacza osobę Słowa, — które stało się ciałem, a zarazem Jego szczytne posłannictwo, — wynika z te­go, że imię to jest najwznioślejsze ze wszystkich imion a potęga jego i moc jest niezmierzona. Żadna moc niebieska, ziemska lub piekielna oprzeć mu się nie może, lecz na to imię musi upaść na ko­lana wielbiąc jego siłę.

Kiedy Zbawiciel dokonawszy dzieła odkupienia, rozsyłał Apo­stołów w świat, aby głosili Ewangelię, dał im to zapewnienie: „W imię Moje czarty będą wyrzucać, nowymi językami będą mó­wić, węże będą brać, i choćby co śmiertelnego pili, szkodzić im nie będzie, na niemocne ręce będą kłaść, a dobrze się mieć będą.” (Mar. 16, 17. 18). Wkrótce potem widzieli Apostołowie spełnienie obietni­cy i przekonali się o mocy tego imienia.

Do chromego od urodzenia, żebrzącego u bram świątyni jero­zolimskiej, rzeki Piotr: „Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to  tobie daję, w imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego wstań a chodź.” (Dz. Ap. 3, 6). Na te słowa chromy od urodzenia, którego na noszach przynoszono do świątyni, został uzdrowionym, wstał i cho­dził dobrze o swojej mocy. — A skoro lud pod wrażeniem tego cudu zgromadził się w krużganku Salomona około Piotra i Jana, Piotr przemówił do zebranych: „Zabiliście sprawcę żywota, którego Bóg wzbudził od umarłych, czego my świadkami jesteśmy. — A w wierze imienia Jego, tego, którego wy widzicie i znacie, umoc­niło się imię Jego; i wiara, która przezeń jest, dała to zupełne zdro­wie przed oczyma was wszystkich.“ — A gdy po mowie Piotra nawróciło się pięć tysięcy ludzi, Faryzeuszowie wtrącili obu Apo­stołów do więzienia, a dnia następnego stawili przed sądem. — „Którym imieniem wyście to uczynili”, zapytał najwyższy kapłan, a Piotr odpowiedział: „Przez imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, którego Bóg wzbudził od zmarłych.” (Dzieje Ap. 4, 10).

Ten cud, który nam Pismo św. tak dokładnie opisuje, jest pierwszym w szeregu niezliczonych cudów wszelkiego rodzaju, któ­re od tej godziny aż po dziś dzień spełnia Kościół św. w imię Jezusa.

Nieugięta siła i odwaga męczenników wśród najstraszniejszych mąk, — długa, uciążliwa, ale zwycięska walka, którą staczają wy­znawcy i dziewice z potrójnym nieprzyjacielem zbawienia: świa­tem, ciałem i szatanem, nieutrudzone wysiłki i prace Apostołów w głoszeniu Ewangelii św. — mają swe źródło w niepokonanej po­tędze i sile imienia Jezus, które ci bohaterowie chrześcijaństwa wy­trwale w sercu swym noszą i usta na pomoc wzywają.

A skoro imię Jezus jest tak potężnym i wzniosłem imieniem, to wedle nauki Apostoła narodów winniśmy oddać mu naj­głębszą cześć, i wszystkie uczynki, myśli i słowa nasze poświęcać na chwałę tego imienia. — „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa Chrystusa.” (Kol. 3, 14). — Słowa te, jak zapewnia święty Doktor anielski św. Tomasz z Akwinu, są zarazem przykazaniem i radą. — Przykazaniem o ile cel na­szego życia powinien polegać na gorliwym pełnieniu przykazań Bo­żych na chwałę i uwielbienie Jezusa, inaczej zamiast zbawienia cze­ka nas potępienie wieczne; — radą o ile każdą pojedynczą czyn­ność naszą powinniśmy ofiarować na chwałę Jezusa.

Ćwiczenie to ofiarowania przez wyraźną intencję wszystkich czynności na chwałę Boga przyniesie niezliczone korzyści dla duszy naszej i będzie pewną drogą do doskonałości. — „Na chwalę Jezusa to czynię” — mów w sercu swoim przy każ­dym zajęciu, nie tylko gdy spełniasz dzieła wielkie i trudne, ale na­wet przy codziennych zwyczajnych zatrudnieniach, nawet gdy jesz, pijesz, odpoczywasz, czytasz, piszesz, lub cokolwiek robisz, powtarzaj zawsze: „To wszystko dla Ciebie, Jezu”, a za to kiedyś otrzy­masz nagrodę wieczną.

Prócz tego wszystko, o cokolwiek błagamy Ojca niebieskiego, zwłaszcza o łaski nadnaturalne, powinniśmy prosić w imię Jezusa, bo On jest naszym Zbawcą i Pośrednikiem u Ojca i nieustannie wy­prasza nam łaski, które nam pomagają w osiągnięciu ostatecznego celu. Kościół św. daje nam przykład tego, bo każdą modlitwę do Boga zanosi w imię Jezusa słowy: „Przez Jezusa Chrystusa, Pa­na naszego.”

Najsilniejszą jednak pobudką prosić o wszystko imię Jezusa powinny być dla nas słowa samego Jezusa, który powiedział: „Za­prawdę, zaprawdę powiadam wam: jeśli o co prosić będziecie Oj­ca w imię Moje, da wam.” (Jan 16, 23).

Jak to w Zakonie św. Oj. Franciszka zawsze czczo­no Najsłodsze Imię Jezusa, czytaliśmy w zeszycie styczniowym „Głosu” zeszłego roku. Przypominam tylko św. Bernardyna, tego wielkiego czciciela i Apostoła Najśw. Imienia Jezus we Wło­szech. — Ale i Święci wszystkich wieków wielką mieli cześć i miłość dla imienia Jezus. Św. Paweł, Apostoł, wspomina je w listach swoich 218 razy, a św. Jan w Ewangelii 222 razy. Św. Henryk Suzo ostrym nożem wyrył je, a św. Franciszka Chantal wypaliła je rozpalonym żelazem na piersiach swoich. — Św. Ber­nard mówi, że mu nic nie smakuje i nic go nie bawi bez Jezusa, że jego calem pragnieniem jest, aby Najśw. Imię Jezusa było zaw­sze w myśli, sercu i ustach jego, aby ostatnie słowo jego w życiu było „Jezus”, aby na nagrobku jego wyryte było imię „Jezus”, aby nagrodą i weselem jego w niebie był „Jezus.”

Kochani Tercjarze! czcijmy i kochajmy to Najśw. Imię Jezus! „Wszystko z Jezusem!” Ofiarujmy Mu codziennie wszystkie myśli, mowy i uczynki nasze. „Wszystko dla Jezusa!” — Błagajmy o wszystkie łaski nam potrzebne w Imię Jezusa! „Wszystko przez Jezusa!”

Daj nam, Panie Jezu, tę łaskę, abyśmy czcili i kochali Najśw. Imię Twoje, bo wtedy będziesz Jezusem, tj. obroną naszą w tym życiu a nagrodą i koroną w niebie.