3.I. Święto Imienia Jezus – św. Pius X wyznaczył je na niedzielę po Nowym Roku.
Patron na miesiąc styczeń:
Najświętsze Imię Jezus
Słowo Boże zstępuje z nieba na ziemię i w przeczystym łonie Maryi przybiera naturę człowieczą. Syn Boży staje się człowiekiem: natura Boska i natura ludzka jednoczą się w jednej osobie Bożej.
Jako człowiek musiał otrzymać jakieś imię, które by Go odróżniało od innych ludzi, a zarazem wyrażało Jego szczególne posłannictwo.
Lecz jakie to imię? Kto miał prawo nadać Mu je? Kto mógł znaleźć w języku ludzkim takie miano, które by odpowiadało Jego istocie?
Żadne stworzenie, ani nawet Józef i Maryja; bo żadne stworzenie głębić nie może całej Jego istoty, godności, potęgi. — Mógł to tylko uczynić sam Ojciec niebieski, który Syna Swego przedwiecznego posłał na ziemię, by podźwignął z niewoli szatańskiej upadłe dzieci Adama.
I Bóg zsyła na ziemię księcia Aniołów, aby zwiastował ziemi imię Jego Syna, imię Boga-Człowieka. — Archanioł Gabryel zjawia się Maryi, obwieszcza Jej, że stanie się Matką Boga: „Oto poczniesz w żywocie i porodzisz syna a nazwiesz imię Jego Jezus. (Łuk. 1, 31). -— W podobny sposób przemawia posłaniec niebieski do Józefa: „Nazwiesz imię Jego Jezus.“ (Mat. 1, 21).
Dziewięć miesięcy upłynęło od chwili, w której błogosławiona między niewiastami Maryja poczęła z Ducha św. oczekiwanego Mesjasza, gdy Go w Betlejem porodziła. — W osim dni po urodzeniu zaniosła Boskie Dzieciątko do świątyni jerozolimskiej, by je obrzezano. Przy obrzezaniu, które u żydów zastępowało chrzest, nadawano nowo narodzonemu imię. — Maryja więc i Józef nazwali Boskie Dzieciątko imieniem „Jezu s“, „które było nazwane od Anioła pierwej, niźli się w żywocie poczęło.11 (Łuk. 2, 21). — I w tej to chwili to godne uwielbienia imię, znane od wieków samemu tylko Ojcu niebieskiemu, a przez Anioła zwiastowane tylko Maryi i Józefowi, ogłoszone zostało całemu Izraelowi, całemu światu.
Jezus, wedle słowa hebrajskiego, znaczy tyle co Odkupiciel, Zbawiciel. Przyszedł na ziemię, by zbawić upadłe plemię Adama, imię więc określa cel Jego posłannictwa. — To znaczenie imienia Jezus wytłumaczył Anioł Boży św. Józefowi: „Nazwiesz imię Jego Jezus, albowiem On zbawi lud Swój od grzechu ich.” (Mat. 1, 21).
„Człowiek i cały świat — mówi pobożny i uczony ks. Gaume — dostał się w moc złego ducha, który go przez cztery tysiące lat trzymał w niewoli. — Ale Syn Ojca przedwiecznego zstąpił na ziemię, aby podźwignąć nas z upadku, aby złamać jarzmo szatana i niewolnikom przywrócić wolność. — Imię Jezus, to pamiątka Jego zwycięstwa. On jest naszym Zbawcą w najszerszym tego słowa znaczeniu. — On jest Odkupicielem całej ludzkości: uwolnił ducha naszego z kajdan błędu, serce nasze z władz namiętności, ciału naszemu przynosi obietnicę nieśmiertelności. On zbawia dziecię, matkę, ojca, — On zbawia całe społeczeństwo, świat cały.
Dlatego to książę Apostołów powiedział: „Nie masz w żadnym innym zbawienia, albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni.” (Dzieje Ap. 4, 12).
Skoro imię Jezus oznacza osobę Słowa, — które stało się ciałem, a zarazem Jego szczytne posłannictwo, — wynika z tego, że imię to jest najwznioślejsze ze wszystkich imion a potęga jego i moc jest niezmierzona. Żadna moc niebieska, ziemska lub piekielna oprzeć mu się nie może, lecz na to imię musi upaść na kolana wielbiąc jego siłę.
Kiedy Zbawiciel dokonawszy dzieła odkupienia, rozsyłał Apostołów w świat, aby głosili Ewangelię, dał im to zapewnienie: „W imię Moje czarty będą wyrzucać, nowymi językami będą mówić, węże będą brać, i choćby co śmiertelnego pili, szkodzić im nie będzie, na niemocne ręce będą kłaść, a dobrze się mieć będą.” (Mar. 16, 17. 18). Wkrótce potem widzieli Apostołowie spełnienie obietnicy i przekonali się o mocy tego imienia.
Do chromego od urodzenia, żebrzącego u bram świątyni jerozolimskiej, rzeki Piotr: „Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to tobie daję, w imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego wstań a chodź.” (Dz. Ap. 3, 6). Na te słowa chromy od urodzenia, którego na noszach przynoszono do świątyni, został uzdrowionym, wstał i chodził dobrze o swojej mocy. — A skoro lud pod wrażeniem tego cudu zgromadził się w krużganku Salomona około Piotra i Jana, Piotr przemówił do zebranych: „Zabiliście sprawcę żywota, którego Bóg wzbudził od umarłych, czego my świadkami jesteśmy. — A w wierze imienia Jego, tego, którego wy widzicie i znacie, umocniło się imię Jego; i wiara, która przezeń jest, dała to zupełne zdrowie przed oczyma was wszystkich.“ — A gdy po mowie Piotra nawróciło się pięć tysięcy ludzi, Faryzeuszowie wtrącili obu Apostołów do więzienia, a dnia następnego stawili przed sądem. — „Którym imieniem wyście to uczynili”, zapytał najwyższy kapłan, a Piotr odpowiedział: „Przez imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, którego Bóg wzbudził od zmarłych.” (Dzieje Ap. 4, 10).
Ten cud, który nam Pismo św. tak dokładnie opisuje, jest pierwszym w szeregu niezliczonych cudów wszelkiego rodzaju, które od tej godziny aż po dziś dzień spełnia Kościół św. w imię Jezusa.
Nieugięta siła i odwaga męczenników wśród najstraszniejszych mąk, — długa, uciążliwa, ale zwycięska walka, którą staczają wyznawcy i dziewice z potrójnym nieprzyjacielem zbawienia: światem, ciałem i szatanem, nieutrudzone wysiłki i prace Apostołów w głoszeniu Ewangelii św. — mają swe źródło w niepokonanej potędze i sile imienia Jezus, które ci bohaterowie chrześcijaństwa wytrwale w sercu swym noszą i usta na pomoc wzywają.
A skoro imię Jezus jest tak potężnym i wzniosłem imieniem, to wedle nauki Apostoła narodów winniśmy oddać mu najgłębszą cześć, i wszystkie uczynki, myśli i słowa nasze poświęcać na chwałę tego imienia. — „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa Chrystusa.” (Kol. 3, 14). — Słowa te, jak zapewnia święty Doktor anielski św. Tomasz z Akwinu, są zarazem przykazaniem i radą. — Przykazaniem o ile cel naszego życia powinien polegać na gorliwym pełnieniu przykazań Bożych na chwałę i uwielbienie Jezusa, inaczej zamiast zbawienia czeka nas potępienie wieczne; — radą o ile każdą pojedynczą czynność naszą powinniśmy ofiarować na chwałę Jezusa.
Ćwiczenie to ofiarowania przez wyraźną intencję wszystkich czynności na chwałę Boga przyniesie niezliczone korzyści dla duszy naszej i będzie pewną drogą do doskonałości. — „Na chwalę Jezusa to czynię” — mów w sercu swoim przy każdym zajęciu, nie tylko gdy spełniasz dzieła wielkie i trudne, ale nawet przy codziennych zwyczajnych zatrudnieniach, nawet gdy jesz, pijesz, odpoczywasz, czytasz, piszesz, lub cokolwiek robisz, powtarzaj zawsze: „To wszystko dla Ciebie, Jezu”, a za to kiedyś otrzymasz nagrodę wieczną.
Prócz tego wszystko, o cokolwiek błagamy Ojca niebieskiego, zwłaszcza o łaski nadnaturalne, powinniśmy prosić w imię Jezusa, bo On jest naszym Zbawcą i Pośrednikiem u Ojca i nieustannie wyprasza nam łaski, które nam pomagają w osiągnięciu ostatecznego celu. Kościół św. daje nam przykład tego, bo każdą modlitwę do Boga zanosi w imię Jezusa słowy: „Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.”
Najsilniejszą jednak pobudką prosić o wszystko imię Jezusa powinny być dla nas słowa samego Jezusa, który powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: jeśli o co prosić będziecie Ojca w imię Moje, da wam.” (Jan 16, 23).
Jak to w Zakonie św. Oj. Franciszka zawsze czczono Najsłodsze Imię Jezusa, czytaliśmy w zeszycie styczniowym „Głosu” zeszłego roku. Przypominam tylko św. Bernardyna, tego wielkiego czciciela i Apostoła Najśw. Imienia Jezus we Włoszech. — Ale i Święci wszystkich wieków wielką mieli cześć i miłość dla imienia Jezus. Św. Paweł, Apostoł, wspomina je w listach swoich 218 razy, a św. Jan w Ewangelii 222 razy. Św. Henryk Suzo ostrym nożem wyrył je, a św. Franciszka Chantal wypaliła je rozpalonym żelazem na piersiach swoich. — Św. Bernard mówi, że mu nic nie smakuje i nic go nie bawi bez Jezusa, że jego calem pragnieniem jest, aby Najśw. Imię Jezusa było zawsze w myśli, sercu i ustach jego, aby ostatnie słowo jego w życiu było „Jezus”, aby na nagrobku jego wyryte było imię „Jezus”, aby nagrodą i weselem jego w niebie był „Jezus.”
Kochani Tercjarze! czcijmy i kochajmy to Najśw. Imię Jezus! „Wszystko z Jezusem!” Ofiarujmy Mu codziennie wszystkie myśli, mowy i uczynki nasze. „Wszystko dla Jezusa!” — Błagajmy o wszystkie łaski nam potrzebne w Imię Jezusa! „Wszystko przez Jezusa!”
Daj nam, Panie Jezu, tę łaskę, abyśmy czcili i kochali Najśw. Imię Twoje, bo wtedy będziesz Jezusem, tj. obroną naszą w tym życiu a nagrodą i koroną w niebie.
